Wpływ bisantracykliny WP 631 na komórki raka jajnika

Abstract

Rak jajnika stanowi szósty najczęściej rozpoznawany nowotwór złośliwy w populacji kobiet na świecie. Stale utrzymująca się wysoka umieralność z powodu tej choroby, będąca najwyższą wśród nowotworów żeńskich narządów płciowych związana jest niewątpliwie z brakiem metod skutecznego wczesnego rozpoznawania. W większości przypadków choroba ta wykrywana jest w zaawansowanym stadium (III, IV), kiedy rokowanie dla pacjentek jest zdecydowanie mniej korzystne w porównaniu z wczesnymi postaciami gdzie 5 letnie przeżycie sięga nawet 95%. Istnieje zatem realna potrzeba poszukiwania bardziej skutecznych leków w terapii tej jednostki chorobowej. W pracy przedstawiono wyniki badań analizy uszkodzeń DNA i cytotoksycznego wpływu WP 631 na komórki raka jajnika. Ponadto porównano szybkość transportu doksorubicyny i WP 631 do tych komórek. Analizie poddano również mechanizm śmierci, jakiemu podlegają komórki po narażeniu na nową pochodną antracyklin. Szczególny nacisk położono na indukcję szlaków apoptotycznych zależnych od zmian homeostazy redoks komórki. Ostatnim etapem badań była analiza uszkodzeń DNA powodowanych przez WP 631 i DOX. W świetle uzyskanych wyników WP 631 będąca nową pochodną leków antracyklinowych, była zdolna do indukowania zależnej od kaspaz apoptozy oraz będących jej konsekwencją zmian strukturalnych w ludzkich komórkach raka jajnika. Nie wyklucza się również udziału dodatkowych czynników, niezależnych od kaspaz, w inicjowaniu odpowiedzi apoptotycznej wywoływanej przez ten lek. Przedstawione wyniki wyraźnie pokazują, że reaktywne formy tlenu odgrywają szczególnie ważną rolę w cytotoksycznym działaniu badanego bisinterkalatora, a komórki raka jajnika traktowane WP 631 wykazują również wyższy poziom uszkodzeń DNA w porównaniu do DOX. Jest to prawdopodobnie związane z różnicami w budowie leków, które mogą mieć wpływ na ich aktywność w indukowaniu śmierci komórkowej. Doksorubicyna należy do klasycznej grupy monomerów antracyklin, natomiast WP 631 reprezentuje związki dimeryczne. Konieczne są jednak dalsze badania, aby określić szczegółowo mechanizmy działania tego związku oraz jego potencjalnie szkodliwym wpływie na komórki prawidłowe.