Antropologiczno-metafizyczne konteksty współczesnej filozofii wychowania

Abstract

Przedłożona rozprawa stanowi próbę ukazania konieczności szerszego uwzględniania antropologiczno-metafizycznych kontekstów w ramach współczesnej refleksji nad wzajemnym odniesieniem filozofii i pedagogiki, a tym samym wpisania na nowo redukcjonistycznie pojmowanej filozofii- niemetafizycznej czy też postmetafizycznej, oraz redukcjonistycznie pojmowanej pedagogiki jako nauki szczegółowej, w szerszy horyzont filozofii wychowania, przy jednoczesnym przywróceniu filozofii statusu sztuki sztuk, rozumianego jako jedność egzystencji i kontemplacji, a więc jej ponownego całościowego- metafizycznego otwarcia jako sposobu bycia. Tytułowa filozofia wychowania nie jest bynajmniej rozumiana jako filozoficzny namysł nad wychowaniem, ale mamy tu do czynienia z próbą ustanowienia, odsłonięcia perspektywy filozoficzno-wychowawczej, swoistej zasady filozoficzno-wychowawczej na kształt zasady dialogicznej postulowanej przez filozofię dialogu, która nie jest filozoficznym namysłem nad dialogiem, ale swoistym apelem do myślenia i przeżywania rzeczywistości na sposób dialogiczny, więcej: wezwaniem do odkrycia-odsłonięcia jej dialogicznej struktury. Takie podejście próbuje godzić napięcie światopoglądowe i naukowe w rozumieniu filozofii i wewnątrz niego się lokuje, z niego wyrasta, a także wpisuje się w terapeutyczno-psychagogiczny model rozumienia i uprawiania filozofii, stąd refleksja prowadzona jest w kluczu diagnoza – poszukiwanie remedium, wreszcie osadzone jest ono w soteriologicznym wychyleniu, stąd odniesienia duchowościowe i religijno-mistyczne.