The Teutonic Knights in the Southern Hungarian Kingdom: Preparation for Battle

Abstract

Until now, the presence of Teutonic knights in the 15th century was analysed mainly based on historical sources. The publications to date focused on the causes of the Teutonic Order’s arrival, the results of their actions, the area they received for administration, and the fortifications they controlled. In this regard, we can mention the works of T. H. Trâpcea (1969), Alexandru Nemoianu (1975), Ioan Hațegan (1979), Eugen Glück (1992), Viorel Achim (2013 and 2014), and Costin Feneșan (2015).The information acquired from written records comes primarily from the documents found in the Teutonic Order’s archives. However, other sources also mention the Knights’ presence and activities in the Banate. These records were also used by Romanian historians to analyse the Knights’ relationship with the local population.

The Teutonic Knights – namely a group of 13 Knights under the leadership of Klaus von Redwitz – arrived in Hungary in the autumn of 1429 at the request of King Sigismund of Luxembourg and withdrew from the Banate 1434 or 1435. Nineteen fortifications on the Danube and three located further north (Almăj, Ilidia/Socolari, Mehadia) were assigned to them. Two others (Carașova and Bârzava) were also in Wallachia but were not mentioned and their obligations. Archaeological excavations have been made In the last 50 years, archaeologists carried out excavation works in some fortifications previously administrated by the Teutons: at Drobeta-Turnu Severin), Tricule-Svinița, Saint Ladislau, and in auxiliary fortifications which primarily role was to supply goods and people (Carașova, Mehadia, Ilidia/Socolari).

The preparations for battle with the Ottomans made by the 13 Teutonic knights and their retinues proved to be without great results. Furthermore, the amounts required by the Teutonic Knights to cover the most necessary expenses amounted to 346 140 florins per year, a sum too high for the economic capabilities of the Middle Danube region to be raised locally. The Ottoman campaigns of 1432 and 1433 led to the destruction of some fortresses and of their garrisons, including Severin and St. Ladislau. The tactics of the defenders to lock themselves in the fortresses proved to be inefficient when they had to fight with extremely mobile and numerous Ottoman armies.

The Banat is currently the region of southwestern Romania and partly Serbia east of the Tisza River and Hungary, the portion between the Mureș River to the north and the Tisa. In the Middle Ages, with some interruptions, there was also Western Oltenia, Banatul de Severin, in the part of the current region. Its borders were fluctuating. It followed chronologically that of Lugoj-Caransebeș (created gradually between the years 1526–1536), in the east of the current Banat, integrated into the Principality of Transylvania. It partially overlapped the Banat of Severin. In the modern period, the entire region between the rivers Mureș, Tisa, the Danube and the Carpathian Mountains was known as Banat. In the following, I will use the generic name of Banat.

Do tej pory obecność Krzyżaków w XV w. analizowana była głównie w oparciu o źródła historyczne. A publikacje skupiały się na przyczynach przybycia Zakonu Krzyżackiego na omawiane tereny, skutkach ich działań, administrowanym przez nich obszarze i kontrolowanych fortyfikacjach. W tym zakresie można wymienić prace T. H. Trâpcea (1969), Alexandru Nemoianu (1975), Ioana Hațegana (1979), Eugena Glücka (1992), Viorela Achima (2013 i 2014) oraz Costina Feneșana (2015). Chociaż informacje pozyskane ze źródeł pisanych pochodzą przede wszystkim z dokumentów znajdujących się w archiwach Zakonu, istnieją również inne źródła, które wspominają o obecności i działalności rycerzy w Banacie. Źródła te zostały również wykorzystane przez rumuńskich historyków do analizy stosunków pomiędzy krzyżakami i miejscową ludnością.

Krzyżacy – a konkretnie grupa 13 rycerzy pod wodzą Klausa von Redwitza – przybyli na Węgry jesienią 1429 r. na prośbę króla Zygmunta Luksemburskiego i wycofali się z Banatu w 1434 lub 1435 r. Przydzielono im dziewiętnaście fortyfikacji nad Dunajem i trzy twierdze położone dalej na północ (Almăj, Ilidia/Socolari, Mehadia). Dwie inne fortyfikacje (Carașova i Bârzava) również znajdowały się na Wołoszczyźnie, ale nie zostały wymienione w źródłach. W ciągu ostatnich 50 lat archeolodzy prowadzili prace wykopaliskowe w niektórych twierdzach administrowanych w przeszłości przez krzyżaków: w Drobeta-Turnu Severin, Tricule-Svinița, Saint Ladislau, oraz w mniej znaczących fortyfikacjach, których główną rolą było dostarczanie towarów oraz ludzi do pracy i obrony (Carașova, Mehadia, Ilidia/Socolari).

Poczynione przez 13 rycerzy zakonnych i ich orszaki przygotowania do walki z Osmanami nie przyniosły większych rezultatów. Co więcej, nakłady finansowe, których krzyżacy potrzebowali na pokrycie najpotrzebniejszych wydatków wynosiły 346 140 florenów rocznie, co było sumą zbyt wysoką jak na możliwości gospodarcze regionu środkowego Dunaju i niemożliwą do zebrania na miejscu. Kampanie osmańskie z lat 1432 i 1433 doprowadziły do zniszczenia niektórych twierdz i ich garnizonów, w tym Severin i St. Ladislau, a taktyka obrońców polegająca na zamknięciu się w twierdzach okazała się nieskuteczna w starciu z niezwykle mobilnymi i licznymi wojskami osmańskimi.

Obecnie Banat obejmuje region południowo-zachodniej Rumunii i częściowo Serbii na wschód od rzeki Cisy i Węgier, w rejonie pomiędzy rzeką Maruszą na północy a Cisą. W średniowieczu na części tego obszaru - z pewnymi przerwami i w zmiennych granicach - funkcjonowała także Zachodnia Oltenia, Banat Seweryński, a następnie Banat Lugos-Caransebeș (tworzony stopniowo w latach 1526-1536), na wschodzie obecnego Banatu, włączony do Księstwa Siedmiogrodu, który częściowo pokrywał się z obszarem Banatu Seweryńskiego. W okresie nowożytnym cały region pomiędzy rzekami Maruszą, Cisą, Dunajem i Karpatami nazywany był Banatem, dlatego w dalszej części artykułu będę używał ogólnej nazwy Banat.

До сих пор присутствие тевтонских рыцарей в XV веке в Венгерском королевстве анализировалось в основном на основе исторических источников. В публикациях основное внимание уделялось причинам прихода Тевтонского ордена в обсуждаемые районы, последствиям их действий, управляемой ими территории и контролируемым ими укреплениям. В этой связи можно упомянуть работы Теодора Х. Трапча (1969), Александру Немояну (1975), Иоана Хацегана (1979), Ойгена Глюка (1992), Виорела Ахима (2013 и 2014) и Костина Фенешана (2015). Хотя информация, полученная из письменных источников, исходит в основном из документов в архивах Ордена, существуют и другие источники, в которых упоминается присутствие и деятельность тевтонцев в Банате. Эти источники также использовались румынскими историками для анализа отношений между тевтонскими рыцарями и местным населением.

Крестоносцы, а именно группа из 13 рыцарей во главе с Клаусом фон Редвицем, прибыли в Венгрию осенью 1429 года по просьбе короля Сигизмунда Люксембургского и отошли из Баната в 1434 или 1435 году. Им было отведено девятнадцать укреплений на Дунае. и три крепости дальше на север (Алмай, Илидия/Соколари, Мехадия). Два других укрепления (Карашова и Бырзава), также расположенные в Валахии, в источниках не упоминаются. За последние 50 лет археологи раскопали несколько крепостей, которыми в прошлом управляли тевтонцы: Дробета-Турну-Северин, Трикуле-Свиница, Святой Ладислав и менее значительные укрепления, основная роль которых заключалась в обеспечении товарами и людьми для работы и обороны (Карашова, Мехадия, Илидия/Соколари). Подготовка 13 рыцарей и их свиты к борьбе с османами не принесла особых результатов. При этом финансовые затраты, которые требовались крестоносцам для покрытия самых необходимых расходов, составляли 346 140 флоринов в год, что было слишком велико для экономических возможностей среднего Подунавья, ведь было просто невозможно собрать такие средства на месте. Османские кампании 1432 и 1433 годов привели к разрушению некоторых крепостей и их гарнизонов, в том числе Северина и Св. Ладислава, а тактика замыкания в крепостях оказалась неэффективной против чрезвычайно мобильных и многочисленных османских войск.

В настоящее время Банат охватывает регион юго-западной Румынии, часть Сербии к востоку от реки Тиса и регионы Венгрии, в районе между рекой Маруша на севере и рекой Тиса. В средние века часть этой области - с некоторыми перерывами и с различными границами - также функционировала как Западная Олтения, Северинский Банат, а затем Банат Лугош-Карансебеша (созданного постепенно в 1526-1536 гг.), на востоке нынешнего Баната, включенного в состав Трансильванского княжества, которое частично совпадало с территорией Северинского Баната. В Новое время всю область между реками Маруша, Тиса, Дунай и Карпатами называли Банатом, поэтому в остальной части статьи я буду использовать общее название Банат.