British Diplomatic and Military Preparations for the Pacific War from 17 October to 7 December 1941

Abstract

The assumption of the post of Prime Minister of Japan by General Tojo Hideki on 17 October 1941 was interpreted in London as a prelude to further aggressive actions on the part of Tokyo. The purpose of this article is to examine what steps the British government took to prepare for a potential confrontation in diplomatic and military fields. A key reinforcement of British forces was the creation of the Far East Fleet squadron intended to serve as a primary deterrent, which was done at the expense of weakening the position of the British Navy in other areas. In contrast, land troops in the Malay region received only token support. The Air Force was in the worst position, as there were far too few aircraft for defensive purposes and they were not of the best quality. However, due to the involvement on other fronts and supplying military equipment to the Soviet Union, it was impossible to deliver more weapons to Southeast Asia. In the area of diplomacy, the main effort was directed at securing guarantees of support from the United States. However, due to the Neutrality Acts and the general reluctance of the American public to participate in the war, only verbal promises of assistance were obtained. Cooperation with the Dutch East Indies authorities went much better and they remained the most important ally for the British Empire in the area. In addition, attempts were made to enlist the cooperation of Thailand, but London’s offer to that country remained extremely unattractive, as the British were unable to provide guarantees of territorial integrity for the Thais. All these factors, combined with a misreading of Japanese intentions, meant that Britain entered the armed conflict with Japan poorly prepared, leading to the defeat at the Battle of Malaya and the fall of Singapore

Objęcie stanowiska premiera Japonii przez generała Tojo Hideki 17 października 1941 r. zostało odczytane w Londynie jako zapowiedź kolejnych agresywnych kroków ze strony Tokio. Celem artykułu jest zbadanie jakie działania podjął brytyjski rząd, aby przygotować się do potencjalnej konfrontacji z Japonią na polu dyplomatycznym i militarnym. Kluczowym wzmocnieniem było utworzenie eskadry Floty Dalekowschodniej, mającej w założeniu funkcjonować jako podstawowy czynnik odstraszający. Dokonało się to kosztem osłabienia pozycji brytyjskich sił morskich na innych obszarach. Wojska lądowe na obszarze Malajów otrzymały natomiast jedynie symboliczne wsparcie. W najgorszej sytuacji było lotnictwo, gdyż samolotów było zdecydowanie zbyt mało dla celów obronnych, ponadto nie były to jednostki o najlepszej jakości. Ze względu jednak na zaangażowanie na innych frontach oraz na dostarczanie sprzętu wojskowego do Związku Radzieckiego niemożliwe było wysłanie większej ilości uzbrojenia do Azji Południowo-Wschodniej. Na obszarze dyplomacji starano się przede wszystkim o zapewnienie gwarancji wsparcia ze strony Stanów Zjednoczonych. Ze względu jednak na Ustawę o Neutralności oraz ogólną niechęć amerykańskiego społeczeństwa do udziału w wojnie, udało się jedynie uzyskać werbalne obietnice pomocy. O wiele lepiej układała się współpraca z władzami Holenderskich Indii Wschodnich, które pozostawały najistotniejszym sojusznikiem dla Imperium Brytyjskiego na tym obszarze. Poza tym próbowano pozyskać do współpracy Tajlandię, jednak oferta Londynu dla tego kraju pozostawała wyjątkowo nieatrakcyjna. Brytyjczycy nie byli w stanie zapewnić gwarancji integralności terytorialnej dla tego kraju. Te czynniki, w połączeniu z niewłaściwym odczytaniem japońskich intencji sprawiły, że Wielka Brytania przystępowała do starcia z Japonią słabo przygotowana, czego skutkiem była klęska w bitwie o Malaje i upadek Singapuru.

Вступление в должность премьер-министра Японии генерала Тодзио Хидэки 17 октября 1941 г. было воспринято в Лондоне как заявление о дальнейших агрессивных шагах со стороны Токио. Цель статьи - рассмотреть, какие действия предприняло британское правительство для подготовки к возможной конфронтации с Японией в дипломатической и военной областях. Ключевым усилением стало формирование эскадры Дальневосточного флота, призванной выполнять функции основного средства сдерживания. Это было сделано за счет ослабления позиций британских военно-морских сил на других направлениях. В области дипломатии были предприняты усилия, чтобы заручиться гарантиями поддержки со стороны США. Однако из-за Закона о нейтралитете и общего нежелания американской общественности участвовать в войне были получены только устные обещания помощи. Гораздо лучше было сотрудничество с властями Голландской Ост-Индии, которая оставалась важнейшим союзником Британской империи в этой области. Кроме того, предпринимались попытки склонить Таиланд к сотрудничеству, но предложение Лондона для этой страны оставалось крайне непривлекательным. Британцы не смогли предоставить гарантии территориальной целостности страны. Эти факторы в сочетании с неправильным истолкованием намерений японцев означали, что Великобритания вступила в столкновение с Японией плохо подготовленной, что привело к поражению в битве при Малайе и падению Сингапура.