Apokalipsa świętego Jana w literaturze polskiej XX wieku (1895–1939)

Abstract

W rozprawie podjęto rozległy temat funkcjonowania „Apokalipsy św. Jana” w literaturze polskiej XX wieku. Autorka koncentruje się na zakresie lat 1895–1939, określając ten przedział czasowy jako naznaczony piętnem degradacji wartości i nasilonych obaw przed przyszłością, co ugruntowało i poszerzyło możliwości odwołań do „Apokalipsy św. Jana”. Założenia pracy kierują się ku wieloaspektowej analizie utworu literackiego z uwzględnieniem możliwie szerokiego kontekstu interpretacyjnego. Jej celem jest historyczno-hermeneutyczna obserwacja związków literatury wspomnianego okresu z Apokalipsą. Spośród propozycji teoretycznych najważniejsza w dysertacji jest metoda hermeneutycznej interpretacji tekstu proponowana przez Paula Ricoeura. Podstawowe kryterium doboru utworów literackich i zagadnień literaturoznawczych przedstawionych w tej pracy opiera się na koherencji wobec pism prorockich i apokaliptycznych, w szczególności „Apokalipsy św. Jana”.