Ästhetik des Dramenwerks von Rainer Werner Fassbinder — Struktur der Doppelheit

Abstract

Nazwisko Rainera Wernera Fassbindera jest powszechnie kojarzone z jego obszernym dorobkiem filmowym, jednak autorka rozprawy podejmuje się zbadania twórczości dramatycznej artysty. Jako dramaturg, Fassbinder nie jest przywiązany do żadnej konwencji; jego twórczość dramatyczna charakteryzuje się raczej eksperymentalnym gestem. Rezygnacja z bezpośredniego odniesienia do rzeczywistości przejawia się w silnej tendencji do alienacji i odrzuceniu konieczności tworzenia znaczeń. Paradygmatyczne dla estetyki jego dramatów jest podwojenie — zabieg formalny skierowany przeciwko wszelkim iluzjom jedności osobowości i światopoglądu; jest to również instrument teatralizacji i sygnalizuje wyraźne odejście od teatru narracyjnego. Koncepcja ‘Doppelheit’ Fassbindera ujmowana jest w rozprawie w modelu przeciwieństw: jego dramaty zawsze balansują w obszarze pomiędzy melancholią i żałobą po utracie siebie z jednej strony a beztroską, przyjemnością zabawy i pozorami z drugiej.