Filozofia Karola Wojtyły wobec problemu moderny

Abstract

Specyfiką antropologii Karola Wojtyły jest synteza obiektywizmu i subiektywności, łączy on wątki aleteiczne i agapiczne. Akceptując nowożytny zwrot antropologiczny, z jednej strony, podejmuje w swych pracach próbę syntezy klasycznej filozofii bytu z filozofią świadomości, a z drugiej strony, dąży do korekty skrajnego antropo¬centryzmu myśli nowożytnej. Autor artykułu analizuje związek Wojtyły koncepcji świadomości i podmiotowości z personalistycznym stylem duszpasterstwa Jana Pawła II, głoszącego, że „człowiek jest podstawową drogą Kościoła”. Drugim filarem analizy jest pytanie o sens ludzkiej wolności. W myśli Wojtyły oraz w nauczaniu Jana Pawła II rozważania o wolności jako podstawowej właściwości bytu osoby łączą się z namysłem nad jej etycznym wymiarem.

The specificity of Karol Wojtyla’s anthropology is the synthesis of objectivity and subjectivity, which combines alletic and agapical motives. On the one hand, by accepting the modern anthropological turn, he attempts to synthesize classical philosophy of being with the philosophy of consciousness, and on the other, he strives to correct the extreme anthropocentrism of modern thought. The author of the article analyzes Wojtyla’s relationship of awareness and subjectivity with the personal style of the pastoral ministry of John Paul II, who proclaimed man as “the main way of the Church”. The other pillar of analysis is the question about the meaning of human freedom. In Wojtyla’s thought and in the teachings of John Paul II, considerations about freedom as the basic property of human being are combined with a reflection on its ethical dimension.