dc.description.abstract | Przedstawiany tu tekst jest ostatnią częścią trzyczęściowej refleksji teoretycznej
na temat różnych postaci „tekstualności”, rozpoczętej przed laty, której dwie pierwsze
części nosiły następujące tytuły - pierwsza - Intertextes et transtextes: pour une poetique
de la forme” („Zagadnienia Rodzajów Literackich” t. 51, z. 101-102,2 008) i druga -
Actualite du paratexte: perspectives comparatives entre le seuil et la demeure (Revue
canadienne de litterature comparee, w druku). Wpisuje się w tematyzację podstawowych
wysiłków poznawczych dostrzegając w rozmaitych możliwych prefiksacjach terminu
„tekstualności” (intertekstualności, metatekstualnosci, transtekstualności etc.) rezonans,
bardziej niż zazwyczaj, taksynomioczny i typologiczny - por. w tym względzie pierwsze
strony Palimpsestów G. Genettea. Po przeglądzie, w tonie osobistym i niekiedy dydaktycznym,
głównych aktorów współczesnej teorii literatury („tekst”, „autor”, „czytelnik”
i tak dalej), ten oto tekst koncentruje się na przyporządkowaniu tego, co autorefleksywne
i performatywne, „tekstualności” a zatem też „metatekstualności”. Proponuje obserwację
dwóch „paradygmatów” literackich, pierwszego wywodzącego się z „produktywnego znaczenia”
i określającego domniemania o ruchu linearnym sensu tekstualnego, i drugiego,
na odwrót, uruchomionego przez „ekspresywne znaczenie” i związanego z ruchem „autorefleksywnym”.
Tekst ten apeluje o rozwijanie w teorii literatury swoistej ekspresywnej
i performatywnej metateorii, która - jak sądzi autor rozprawy - nie musi separować się od
zwyczajnych badań tekstu literackiego. | pl_PL |