Streszczenie
Rozprawa poświęcona została austriackiej poetce i eseistce Ingeborg Bachmann (1926–1973), a konkretnie jej twórczości eseistycznej, która nie była dotąd dostatecznie zbadana. Próba całościowego ujęcia tego zagadnienia i wykazanie, że eseistyka Bachmann niesłusznie była traktowana marginalnie przez krytyków i badaczy, są celem pracy. Autorka wychodzi od omówienia dyskusji wokół eseju jako gatunku literackiego, a następnie analizuje stan badań nad twórczością Bachmann. W dalszej części skupia się na samej twórczości eseistycznej poetki, badając różne jej aspekty (motywy, tematy, problematykę) i powiązania z innymi wybitnymi eseistami (Walter Benjamin, Ernst Robert Curtius). Stwierdzono finalnie, że dla Bachmann esej jest „światem utopii”, jedynym gatunkiem, który jest w stanie unieść ciężar dialektyki poezji i nauki.