Tożsamość postaci literackiej w prozie polskiej po 1956 roku

Abstract

Autorka rozprawy jako materiał badawczy wybrała teksty, które wpisują się w dyskusję o kryzysie, czy raczej kryzysach, podmiotowości, i w których widoczny jest związek między wyborami artystycznymi (a także teoretycznymi) a presją nieuchwytnej, nieustrukturalizowanej czy wtórnie zdekomponowanej tożsamości. We wszystkich omawianych w dysertacji tekstach ujawnia się lęk przed nieautentycznością w „epoce nieufności”, przy czym ograniczono się do tekstów powstałych między rokiem 1956 a 1970: w literaturze polskiej okres ten jest przez wielu uważany za czas, który zadecydował o kierunkach rozwoju naszej literatury i literaturoznawstwa. Wybrane teksty mogą być również przykładem na typowo polski model autofikcji. Rozdział pierwszy zarysowuje tło upadku i odradzania się różnych koncepcji tożsamości, które w znaczącym stopniu wpłynęły na obraz człowieka (w tym na sposoby postrzegania samych siebie) we współczesnym świecie. Rozdział drugi jest próbą ukazania związków pomiędzy poczuciem tożsamości a dokonywanymi wyborami teoretycznymi (także przewartościowaniami jakie zachodziły w procesie historycznoliterackim), a ściślej jest próbą ukazania wpływu poszczególnych języków teoretycznych (i głoszonych przez nie „kryzysów”) na zniekształcenie postaci literackiej.