Hybris und Zusammenleben in ANNA SEGHERS’ und LUISA CARNÉS’ Exilerzählungen

Abstract

Als sozial-historisches Phänomen der Vertreibung betrachtet, ist das Exil eins der deutlichsten Beispiele für das Scheitern jeglichen Versuchs des Zusammenlebens. Dementsprechend wiederholen sich bei den im Exil geschriebenen Texten gewisse Themen und Emotionsskripts, die sich mit dem Konzept des Konvivialismus und der Hybris in Verbindung setzen lassen – eine These, die in diesem Beitrag durch die Analyse von vier Erzählungen zweier paradigmatischen Schriftstellerinnen des deutschen bzw. spanischen Exils, ANNA SEGHERS und LUISA CARNÉS, überprüft wird.

Seen as a socio-historical phenomenon of forced displacement, exile is one of the clearest examples of the failure of any attempt at convivialism. Accordingly, the texts written in exile show certain recurring themes and emotional scripts that can be linked to the concepts of convivialism and hybris – a thesis that in this article is verified through a close analysis of stories by two paradigmatic writers of German and Spanish exiles, ANNA SEGHERS and LUISA CARNÉS.

Wygnanie, traktowane jako społeczno-historyczne zjawisko przemieszczenia, jest jednym z najwyraźniejszych przykładów niepowodzenia wszelkich prób współistnienia. W związku z tym teksty pisane na emigracji powtarzają pewne tematy i skrypty emocjonalne, które można powiązać z koncepcją konwiwializmu i z drugiej strony arogancji w stosunku do innych ludzi. Jest to teza, którą niniejszy artykuł analizuje na przykładzie czterech opowiadań dwóch pisarek niemieckiej i hiszpańskiej emigracji, ANNY SEGHERS i LUISY CARNÉS.