Cornish Language and Literature: A Brief Introduction

Abstract

Język kórnicki należy do języków celtyckich i jest spokrewniony z walijskim i bretońskim. Jego historię dzieli się na trzy okresy: starokomicki (od czasów inwazji anglosaksońskich aż po koniec XII w.), średniokornicki (1200-1600) i późnokornicki (1600-1800). Do najstarszych zabytków języka kornickiego należy 19 glos z końca IX w. oraz pochodzący z początku XII w. słownik łacińsko-kornicki (Vocabularium Cornicum) zawierający 961 słów. Najważniejsze dzieła literackie powstały w okresie średniokornickim. Były to misteria (Ordinalia, Żywot iw . Meriaska) i wiersze, głównie o chrakterze religijnym (Męka Pańska). Z okresu późnokomickiego pozostał, najprawdopodobniej jedynie we fragmencie, jeden dramat

(Stworzenie świata), krótka powiastka osnuta na motywach ludowych, piosenki, przysłowia i tłumaczenia, zwłaszcza tekstów o charakterze religijnym. Na przełomie XVIII i XIX w. język kórnicki przestał istnieć. W XX w. są podejmowane próby wskrzeszenia języka. Mimo metodologicznych zastrzeżeń wysuwanych przez niektórych językoznawców istnieje obecnie kilka wariantów rekonstruowanego kornickiego (Unified Cornish, Common Cornish, Modern Comish). W każdym rozwija się literatura, głównie poezja, ale także opowiadania, powieści, tłumaczenia, literatura dla dzieci, a nawet słuchowiska radiowe. Warunkiem dalszego rozwoju literatury jest ujednolicenie i upowszechnienie rekonstruowanego języka.