W harmonii z naturą i kosmosem? O poezji Antonia Colinasa i Zbigniewa Herberta

Abstract

Poezję hiszpańskiego pisarza Antonia Colinasa (ur. 1946) oraz Zbigniewa Herberta (1924–1998) łączy głęboka duchowa wspólnota, o której świadczy m.in. poszukiwanie harmonii w przyrodzie i kosmosie. Chociaż myśl poetycka obu twórców często biegnie w różnych kierunkach, komparatystyczna lektura stwarza sytuację dialogu, w którym ujawniają się zaskakujące nieraz podobieństwa i frapujące różnice. Kontemplacja natury i urządzenia wszechświata prowadzi obu pisarzy do wniosku, że świat w zasadzie nie jest ładem, a zamiast upragnionego sensu można w nim odnaleźć pustkę, która jednak dla Colinasa, w przeciwieństwie do Herberta, czasami objawia człowiekowi upragniony sens. Herbert widzi przede wszystkim wspólnotę cierpienia człowieka i natury, Colinas zaś we wszechobecnej śmierci potrafi dostrzec ślad pewnego porządku.

There exists a deep spiritual union between poems by the Spanish author, Antonio Colinas (born 1946), and those written by Zbigniew Herbert (1924–1998), which is reflected by, among others, seeking harmony in nature and the universe. Although the poetic concept of the two authors often runs in various directions, a comparative analysis gives rise to a dialogue which reveals at some points surprising similarities and striking differences. When contemplating nature and arrangement of the universe both authors arrive at a conclusion that in fact the world is not an order, and what may be found in it, instead of the desired sense, is an emptiness which, however, for Colinas as opposed to Herbert, unveils the desired sense to the human being. What Herbert mostly sees is the union of suffering between the human being and nature, whereas Colinas can notice a trace of some order in the omnipresent death.