Obozy sowieckie dla internowanych Polaków z Wileńszczyzny (1945–1949)

Abstract

Głównym celem dysertacji jest przedstawienie losów Polaków (obywateli polskich), podejrzanych o przynależność do AK. Zostali oni aresztowani przez sowieckie służby bezpieczeństwa i wywiezieni z Wilna w marcu i maju 1945 r. do PFŁ-ów na tzw. saratowskim szlaku (obozy: PFŁ nr 0321 w Jełszance koło Saratowa, nr 0331 w Kutaisi; obozy MWD: nr 108 w Stalingradzie, nr 204 w Astrachaniu oraz nr 270 w Borowiczach). W rozprawie — z uwagi na brak pełnych opracowań — wykorzystano przede wszystkim materiały źródłowe. Za wyznaczeniem cezury dysertacji: 1945–1949 przemawia okres przebywania Polaków w obozach na „saratowskim szlaku”: do pierwszego z nich (nr 0321) zostali oni skierowani z Wilna w marcu i maju 1945 r., a ostatni Polacy opuszczali obozy w lutym/marcu 1949 r. Autor rozprawy przedstawia głównie losy obywateli polskich narodowości polskiej — z braku materiałów źródłowych w sposób marginalny zajmuje się kwestiami osób narodowości litewskiej, białoruskiej oraz rosyjskiej wywiezionych razem z Polakami z Wilna.