Zwierzęta w prozie Henryka Sienkiewicza. Językowe środki kreacji

Abstract

Celem niniejszej rozprawy jest zbadanie środków językowych użytych przez Henryka Sienkiewicza w prozie artystycznej do kreacji postaci zwierzęcych. Pobudek do zainteresowania się takowym tematem przez autorkę było kilka. Na pierwszym miejscu trzeba wymienić niekłamany urok polszczyzny dzieł artysty skłaniający do głębszego poznania ich języka i stylu. Istotnym impulsem jest również niedostatek prac empirycznych poświęconych językowo-stylistycznym zagadnieniom twórczości Sienkiewicza. Bezpośredni wreszcie asumpt do postawienia problemu wytyczającego kierunek badań stanowi spostrzeżenie jednego z Sienkiewiczologów: ,,Świat animalny uczestniczy więc w fabule „Trylogii" na prawach istot działających i odczuwających: ujawnia się jako bezpośrednia zapowiedź nieprzyjacielskiej inwazji, sygnalizuje marsz i pochody wojsk , towarzyszy ludziom, jest często sprawcą ich niedoli (wilki zagryzają konie Zagłoby, Heleny oraz Basi) lub naturalnym sprzymierzeńcem szalonych czynów rycerskich: przypomnijmy niespodziany napad oddziału Nowowiejskiego na obozowisko Azji, maskowany powrotem rozszalałego tabunu koni. Zgodnie z epopeiczną tradycją pewną rolę w gospodarczych zagadnieniach utworu spełniają również zwierzęta domowe - bydło, ,,spyża" rycerzy".