Внешняя политика Советского Союза в поддерживании мира и международной безопасности до начала II мировой войны
Streszczenie
Zdaniem autora, zdeklarowaną w dniach przewrotu bolszewickiego 1917 r. politykę na
rzecz utrzymania pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego Rosja Radziecka mogła praktycznie
podjąć dopiero od połowy lat dwudziestych, gdy po układzie w Rapallo i „roku uznań” (1924) stała się zauważalnym podmiotem polityki międzynarodowej. Tematem „numer 1" jej polityki
zagranicznej stał się wówczas problem rozbrojenia. W końcu lat dwudziestych (1928-1929)
Rosja Radziecka, widząc ograniczone możliwości uczestniczenia w międzynarodowym ruchu
na rzecz rozbrojenia w ramach Ligi Narodów, podjęła działania poza prawnomiędzynarodową
strukturą Ligi, których efektem było podpisanie w Moskwie protokołu w sprawie natychmiastowego
wejścia w życie paktu Brianda-Kelloga.
W latach trzydziestych ZSRR, będąc już członkiem Ligi, nie rezygnował z koncepcji
stworzenia systemów regionalnych w Europie widząc w nich swego rodzaju alternatywę dla
kreowania systemu globalnego bezpieczeństwa, które miało być zagwarantowane przez sam
fakt istnienia Ligi.
Wstąpienie do Ligi Narodów nie oznaczało żadnych zmian w zasadniczych podstawach
radzieckiej polityki zagranicznej, a jedynie wskazywało na jej elastyczność w dążeniu do
głównego celu - utworzenia w Europie systemu zbiorowego bezpieczeństwa jako gwarancji
utrzymania pokoju.
W dalszej części referatu autor rozważa przyczyny owego zwrotu w polityce zagranicznej
ZSRR, który stał w swego rodzaju sprzeczności wobec stalinowskiej tezy o nieuchronności wojen.
Collections