Ocena właściwości biologicznych dendrymerów hybrydowych – karbokrzemowo-wiologenowo-fosforowych (SMT)

Abstract

Dendrymery – nanocząstki zsyntetyzowane po raz pierwszy w 1978 roku, zawdzięczają swoją popularność wyjątkowej trójwymiarowej topologii, wielofunkcyjności, specjalnym właściwościom chemicznym i fizycznym oraz szerokiej gamie potencjalnych zastosowań, które nie są osiągalne dla cząstek o strukturze liniowej. Unikalne właściwości dendrymerów takie jak dokładnie zdefiniowana wielkość i struktura, a także elastyczność oraz monodyspersyjność to główne powody, dla których są one tak intensywnie badane pod kątem wykorzystania w biomedycynie. Mimo iż właściwości tych nanocząstek zostały określone w szerokim zakresie, szczególnie te fizykochemiczne, ich wpływ na systemy biologiczne pozostał w dużej mierze niezbadany. Biorąc pod uwagę zastosowanie dendrymerów jako nośników oligonukleotydów, siRNA, czy też leków, należy poznać ich właściwości biologiczne, w tym toksyczność oraz biokompatybilność.

Przedmiotem poniższej pracy są dwa dendrymery hybrydowe niskiej generacji. Dendrymery karbokrzemowo-wiologenowo-fosforowe (SMT) powstały jako hybryda trzech dobrze poznanych klas dendrymerów: karbokrzemowych, fosforowych oraz wiologenowo-fosforowych.

Przeprowadzone badania są próbą określenia właściwości biologicznych nowej klasy dendrymerów hybrydowych karbokrzemowo-wiologenowo-fosforowych dwóch generacji, celem ich potencjalnego wykorzystania w przyszłości jako nośników dla leków lub leków per se, w zaburzeniach OUN, jak również nośników materiału genetycznego w terapii genowej.