Życie codzienne w oddziałach Ochotniczej Legii Kobiet (1918–1922)

Abstract

The Voluntary Women’s Legion was established on November 1918 in Lvov, during the war of Polish borders. The women participated in military operations because of difficult military situation when Lvov was attacked by Ukrainians. The second Voluntary Women’s Legion was organized in Vilnius during the Polish-Soviet war. The threat from the Soviet side caused that the Ministry of Military Affairs founded the another units of the women’s legion – in Warsaw, in Cracov and in Poznan. Women-soldiers were serving as couriers, guards and clerks. The women formation was terminated in 1920, after the end of the war of Polish borders. The difficult military situation caused economic crisis which influenced on their accommodation, uniforms andequipment of women-soldiers. They were living in destroyed barracks and had to wear masculine uniforms which were too large for them. Their shoes were also too big and damaged. Sometimes they had to change their own footwear, for example – cut the heels. In that situation the shoes which were used by them were uncomfortable and caused cuts and abrasions of feet. Many women didn’t accepted living conditions in the army and didn’t want to continue their service. But it has to be emphasise that a large part of them were patriots and regardless of the conditions, they devoted themselves to their tasks.

Ochotnicza Legia Kobiet (OLK) została powołana w listopadzie 1918 r., w okresie walk o Lwów. Przyczyną zaangażowania kobiet w działania militarne była bardzo ciężka sytuacja wojskowa oraz poważne niedobory kadrowe w armii polskiej. W 1919 r., w trakcie wojny polsko-radzieckiej, powołano 2 OLK w Wilnie. Następnie, w wyniku wzrastającego zagrożenia ze strony zbliżającej się Armii Czerwonej, w połowie 1920 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych podjęło decyzję o utworzeniu nowych batalionów w Warszawie, w Krakowie i w Poznaniu. Działania militarne oraz związana z nimi sytuacja gospodarcza kraju miały negatywny wpływ na warunki życia codziennego legionistek – ich zakwaterowanie, umundurowanie i wyposażenie. Z powyższych powodów, legionistki często kwaterowały w zniszczonych i nie nadających się do zamieszkania koszarach, otrzymywały niedostateczne wyżywienie, nie zawsze posiadały pełne umundurowanie czy obuwie. Problemom zaopatrzeniowym w oddziałach OLK starano się zaradzić w różny sposób. Między innymi zakładano zakłady szewskie czy pracownie krawieckie na terenie koszar. Należy podkreślić, że nie wszystkie legionistki były w stanie dostosować się do ciężkich warunków bytowych, a także do panujących w wojsku zwyczajów. Duża część z nich dzielnie znosiła jednak trudne warunki życia w koszarach, w pełni poświęcając się pełnieniu służby wojskowej i wykonywaniu przydzielanych im zadań.