The Importance of Subjectively Constructed Meaning: Integration Viewed From the Perspective of Immigrants

Abstract

In political discourse, as much as in social studies, the term integration is commonly viewed in the context of migration. On the basis of ‘objective’ indicators and statistical analysis, the level of integration is measured and assessed as ‘low’ or ‘high’, ‘sufficient’ or ‘insufficient’. This is the perspective of the receiving countries (not migrants), which clearly dominates in this field of study. Seeing this perspective as partial, we decided to ask migrants themselves what integration means to them. The analysis of the narrative interviews conducted with Ukrainian, Srilankese and Senegalese men and women living in the South of Italy has demonstrated that integration for them is more related to the notion of ‘good life’ than to a desire of becoming ‘one of us’.2 Our interviewees’ approach to integration is very pragmatic as pursuing their own life projects, even if they turn out to be relatively modest, is after all their main concern. From their narratives emerges an idea of integration as acceptance and satisfaction, but without aspirations for equality, participation and full social and political rights, which calls for more active integration policies.

W dyskursie politycznym, podobnie jak w naukach społecznych, termin integracja występuje zazwyczaj w kontekście migracji. Na bazie „obiektywnych” wskaźników i analizy statystycznej dokonuje się pomiaru i oceny poziomu integracji jako „niskiego” lub “wysokiego”, „wystarczającego” bądź nie. Dominuje na tym polu perspektywa krajów przyjmujących, pomijająca nierzadko punkt widzenia imigrantów. Aby przezwyciężyć jednostronność tej dominującej perspektywy, postanowiliśmy zapytać samych imigrantów, czym jest dla nich integracja. Analiza wywiadów narracyjnych przeprowadzonych z osobami pochodzącymi z Ukrainy, Sri Lanki i Senegalu, mieszkającymi od lat w południowych Włoszech, pokazała nam, że integracja dla nich jest bardziej związana z pojęciem „dobrego życia” niż z pragnieniem stania się „jednym z nas”. Podejście naszych narratorów do integracji jest pragmatyczne, ponieważ jest ono skierowane przede wszystkim na realizację ich projektów życiowych. Z narracji naszych rozmówców wyłania się obraz integracji jako akceptacji i satysfakcji, jednakże bez aspiracji do równości, uczestnictwa i pełnych praw politycznych i społecznych, co oznacza, że polityka integracyjna musi być dużo bardziej aktywna.