A sententious character of the Persian ghazal as its structural feature

Abstract

Autor stwierdza, że wyznaczniki gatunku przekazane przez klasyczną poetykę literatury perskiej są ogólnikowe i nieprecyzyjne. Definiowanie gatunków takich jak ghazal, fard i qit'a przez odnoszenie ich od qasidy, biorącej na siebie w tym układzie funkcję definiującego gatunku-matki, nie określa swoistości żadnego z wymienionych gatunków i staje się powodem definicyjnego błędnego koła. Zwrócił już na to uwagę angielski historyk literatury perskiej Edward G. Browne. Autor analizuje sekwencje wersów (baytów) w wybranym ghazalu tak w aspekcie ich porządku powierzchniowego jak i w aspekcie porządku treści sugerowanej i dochodzi do precyzacji sentencjonalnego charakteru struktury ghazalu. Autor w sentencjonalnym charakterze struktury ghazalu poszukuje racji dla tradycyjnego wiązania z ghazalem funkcji epistemologicznej i twierdzi, że taka struktura ghazalu jest nośnikiem określonego przesłania poznawczego. W zakończeniu autor wskazuje na zbieżność sentencjonalności przejawiającej się w perskim ghazalu z sentencją obrazową przytoczoną przez M. K. Skarbiewskiego w jego Wykładach z poetyki i przypisaną tam posłowi scytyjskiemu, co stanowiłoby dodatkową, inspirującą informację historyczną.