| dc.description.abstract | W eseju autor dokonał analizy wybranych przykładów literackiego konstruowania
granic Europy, szczególnie w przypadku Wschodu i Południa, przy pomocy przykładów
literackich z twórczości kilku różnych w swoich poetykach pisarzy, takich jak
Orhan Pamuk, Ryszard Kapuściński, Czesław Miłosz, Wolfgang Biischer (Wschód), czy
Johann Woligang Goethe i Mme de Stael (Południe). Specjalną uwagą autor obdarzył
literackie przedstawianie wyspy Capri jako południa Południa. Taki zabieg jest widoczny
w twórczości Hansa Christiana Andersena, Fryderyka Nietzschego, Elsy Morante,
Alberto Moravii i Axela Munthe.
W konkluzji autor stwierdza, że literackie wersje granicy nazywanej Południem
dostarczają nam bytu, który jest określony i spełnia swoją funkcję ograniczania i dzielenia.
Natomiast granica nazywana Wschodem wydaje się nieostra i rozległa, jest bardziej
strefą aniżeli rzeczywiście linią podziału. Jednakowoż oba przypadki są konstruowane z
intencją mitologizacji - granica - linia bądź strefa - jest miejscem dramatu i konfliktu,
który ostatecznie staje się dramatem cywilizacji, oraz dramatem wyobraźni. | pl_PL |
