| dc.description.abstract | Andaluzyjska szlachecka autobiografia Leonory López de Córdoba pochodzi
z roku 1400. Tekst ten, o blisko 10 stronach, jest tekstem pośrednim (vacilanta) z punktu
widzenia autobiografii. Pozostając w połowie drogi między kroniką a autobiografią,
czyli pomiędzy obiektywnym sprawozdaniem z faktów historycznych a subiektywnym
stosowaniem punktu widzenia pierwszej osoby — to, co nazwano Pamiętnikami
pewnej damy, na swój własny zasięg autobiograficzny. Pamiętniki te zostały prawdopodobnie
podyktowane pisarzowi, a w diachronii gatunku znajdują się jednakowo
daleko tak od typowej autobiografii średniowiecznej (św. Augustyn, Abelard), jak
i od autobiografii czasów nowożytnych (Rousseau). Tę cechę charakterystyczną
można dojrzeć zarówno w toku samego wypowiedzenia, jak i w elementach historyczno-
„ideowych, które tworzą całość i które dają w rezultacie konkretne wyobrażenie o indywidualności
ludzkiej.
Opowieść osobista Leonory, obejmująca pierwsze 39 lat jej życia (1361—1400),
wchodzi w skład historii ogólniejszej, jaką jest opowieść o rodzinie i jej udziale w wojnie
domowej, w której zmierzyły się dwie frakcje szlachty kastylijskiej. W toku relacjonowania
serii nieszczęść doznanych przez bohaterkę i jej najbliższych krewnych
tekst pokazuje jawnie konkretne działanie i zasady ideowe klasy mającej obsesję na
punkcie bogactwa, prestiżu i kariery społecznej. Koncepcję „ja”, które się wyłania
w Pamiętnikach Leonory i które zakreśla ich horyzont autobiograficzny, stanowi
włączenie indywidualności ludzkiej w szerszy zespół czynników, jakimi są rodzina,
ugrupowania polityczne, pochodzenie i religia.
Ale wszystkie te walory, typowe dla feudalnego świata, ukazują się już jednak
w pełnej dezintegracji, w objawach ogólnego kryzysu, który dotknął Zachód chrześcijański
w XIV wieku. Tekst autobiograficzny pośredni, całość ideowo kontrowersyjna —
autobiografia Leonory jest tekstem w połowie drogi między dwiema epokami. | pl_PL |
