Tradition et modernité dans le roman autobiographique

Abstract

Propozycja badawcza sformułowana przez Jeana Rousseta i bardzo nowoczesna metoda przedstawiona przez Tzvetana Todorova w jego książce Litterature et signification (Larousse, Paris 1967) stały się podstawą zastosowanej przez nas analizy dwu powieści autobiograficznych: Les Angoysses douloureuses qui procedent d'amors (1538) i Le Repos du guerrier (1958), których autorkami są odpowiednio: Helisenne de Crenne i Christiane Rochefort. Wzajemny związek dwu ujęć koncepcyjnych (tradycja — nowoczesność) ujawnia się w sposób bardzo klarowny w sukcesywnym wprowadzaniu elementów zasadniczych dla techniki powieściowej, a mianowicie w związkach narrator — postać przedstawiona w utworze, we wprowadzeniu do fabuły i narracji, w logice zdarzeń i akcji (za pośrednictwem wyrazistego uwypuklania mikroopowiadań oraz paradygmatycznych i syntagmatycznych uwarunkowań opowiadania). Związki te zaznaczają się ponadto poprzez wzajemne układy pomiędzy działającymi postaciami („reguły akcji”) oraz pomiędzy poszczególnymi wydarzeniami tworzącymi akcję. Analiza obu wymienionych powieści otwiera nader rozległe perspektywy badawcze w zakresie typologicznych badań tekstów literackich.