| dc.description.abstract | „Pokój Jakuba” i „Fale” to dwie najbardziej eksperymentalne powieści Virginii Woolf,
w których najpełniej uwidacznia się jej ambicja, aby uchwycić istotę i samą esencję rzeczywistości.
W swoim słynnym eseju „Pan Bennett i Pani Brown” Woolf podważa tradycyjne realistyczne
kanony prezentacji postaci (szczegółowy opis zewnętrzny z niekorzyścią dla pogłębionej psychologii)
i proponuje współczesnym sobie pisarzom inne metody: przebicie się przez wszystko co
zewnętrzne i widoczne gołym okiem i poświęcenie więcej uwagi temu co ukryte i trudne do
uchwycenia.
Rezultatem tego podejścia jest zburzenie realistycznego „porządku” i stworzenie struktury
narracyjnej, która nie odzwierciedla życia w sposób fotograficzny, lecz jest sama nieuporządkowana
i płynna jak ono. „Pokój Jakuba” i „Fale” są właśnie takimi „płynnymi” powieściami,
próbami uchwycenia całej złożoności i niewyjaśnionej tajemnicy ludzkiego życia. Jest to w swej
istocie niemożliwe do wykonania, co stwierdzają zgodnie narratorzy obu powieści. Zadaniem
pisarza jest jednak próbować: eksperymentując z narracją, punktem widzenia i symboliką, Woolf
znajduje w „Pokoju Jakuba” i w „Falach” formę artystyczną wyrażającą „nienazywalną”
rzeczywistość. Tak jak post-impresjoniści w sztuce, Woolf stworzyła z powieści artystyczny
ekwiwalent życia, nie jedynie jego zewnętrzne odzwierciedlenia. | pl_PL |
