| dc.description.abstract | Zasadniczym tematem eseju jest istniejący w krytycznej świadomości podział
obszaru literatury na tę "niską" (masową, rozrywkową, Trivialliteratur) i "wysoką"
(artystyczną, proponującą wzorce i wartości). Autor podważa zasadność tego
tradycyjnego podejścia do literatury, wskazując jego nieprzystawalność do sytuacji
w kulturze końca XX wieku. Charakterystyczna dla tej kultury obfitość technologii
produkcji, reprodukcji i komunikowania, doprowadziła do potopu informacyjnego, w
którym nie sposób dostrzec czy kreować wartości artystycznych (czy innych) wedle
wykształconych w epokach nie-masowych kryteriów estetycznych i aksjologicznych.
Szansę ocalenia aksjologii, a zarazem zdobycia narzędzia orientującego krytykę
w chaotycznym świecie współczesnej literatury, widzi autor eseju w skonstruowaniu
"lokalnych gramatyk gatunkowych” (tj. "gramatyk" małych klas utworów, np. form
literackich w obrębie jakiegoś okresu czasu czy szkoły literackiej). Postulując
powyższe, ostrzega jednak zarazem przed niebezpieczeństwami powierzchowności i
łatwych, ale pustych totalizacji, na które krytyka gatunkowa wydaje się szczególnie
podatna. | pl_PL |
