Wiążący charakter postanowień Europejskiego Trybunału Praw Człowieka na przykładzie postanowienia ETPC z dnia 25 sierpnia 2021 r., ECHR 244 (2021)

Abstract

Article elaborates the interim decision of the European Court of Human Rights ECHR 244 (2021) in which the Tribunal indicated interim measures on Poland and Latvia in relation to the situation on the border with Belarus. The author focuses on the question of whether the interim measures are binding and they must be complied with. She underlines the crucial importance of the principle of non-refoulement as an instrument of international law for the protection of human rights. She examines the relationship between the scope of term of “refugee” and the personal scope of the principle of non-refoulement. She also rewers to the issue of the extent of State jurisdiction under the article 1 of the European Convention on Human Rights.

Artykuł omawia postanowienie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka o sygnaturze ECHR 244 (2021), w którym zostały nałożone na Polskę i Łotwę środki tymczasowe w związku z sytuacją na granicy z Białorusią. Autorka koncentruje się na udzieleniu odpowiedzi na pytanie, czy środki tymczasowe mają wiążący charakter, a tym samym czy istnieje konieczność ich przestrzegania. Wskazuje na kluczowe znaczenie zasady non-refoulement jako narzędzia prawa międzynarodowego służącego ochronie praw człowieka. Bada relację, jaka zachodzi między zakresem pojęcia uchodźca a zakresem podmiotowym zasady non-refoulement. Pochyla się nad także nad kwestią zakresu jurysdykcji państwa wynikającą z art. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.