| dc.description.abstract | Praca podejmuje temat tzw. "toga plays" - sztuk melodramatycznych osadzonych w realiach starożytnego Rzymu, które cieszyły się dużą popularnością na wiktoriańskiej scenie teatralnej lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XIX wieku, tracąc na popularności wraz z początkiem nowego stulecia, w którym jednak zostały wykorzystane przez wczesne kino. W rozprawie analizowane są sztuki The Cup (1881), zaadaptowanej przez Henrego Irvinga, Claudian (1883) i The Sign of the Cross (1895) w reżyserii Wilsona Barretta, oraz Ben-Hur (1899) – sceniczna adaptacja powieści amerykańskiej Lewisa Wallace’a, napisana przez Williama Younga. Sztuki te ukazują nie tylko rozwój tego mało zapamiętanego gatunku, ale także pozwalają zbadać elementy sztuki niskiej (melodramat, korzystanie z rodzącej się kultury popularnej) i wysokiej (bardziej respektowane formy teatralne tj. verse dramas, sięganie do historii starożytnego Rzymu i powieści historycznej), które są wykorzystywane przez ich autorów. Celem tej pracy jest spojrzenie na zjawisko „toga plays” z szerszej perspektywy związanej z teatrologią oraz badaniami nad kulturą epoki wiktoriańskiej i wykazanie bogactwa elementów literackich i kulturowych, tj. nawiązania do malarstwa akademickiego, nacisk na wizualny aspekt realizacji scenicznej, wykorzystanie najnowszych odkryć z dziedziny archeologii, włączenie motywów religijnych, czy moralizatorstwo właściwe epoce, z których "toga plays" korzystały. Dzięki połączeniu cieszących się szacunkiem elementów dramatu i powieści, które wchodzą w skład szeroko pojętej tradycji literackiej oraz zjawisk obecnych w wiktoriańskiej kulturze popularnej, gatunek "toga plays" jest jednym z bardziej unikatowych w historii dramatu wiktoriańskiego. Ze względu na swą specyfikę jego istnienie w sferze kultury mogło zostać przedłużone, dzięki wykorzystaniu go we wczesnej kinematografii oraz późniejszych epickich widowiskach hollywoodzkich. | pl_PL |
