Globalny rynek sztuki w obliczu kryzysów 2008 oraz 2020 roku

Abstract

This article examines how the global art market responded to the two major economic crises of the early 21st century. The first crisis, rooted in the banking sector, and the second, associated with the COVID-19 pandemic, both exerted profound influences on the art trade, necessitating unprecedented adaptations. Following initial periods of collapse and paralysis in both cases, the art market swiftly regained its equilibrium, with turnover values returning to pre-crisis levels. Remarkably, this recovery outpaced that of other investment forms. Traditionally conservative art market institutions opted for substantial and rapid transformations, showcasing their adaptability and openness to change. The accelerated involvement of Chinese collectors and the integration of emerging markets into the auction and gallery circuits played a pivotal role in the global art market’s recovery from the 2008 recession. The advent of the COVID-19 pandemic presented yet another crisis, almost entirely thwarting the conventional mode of operation. This dire situation promptly motivated the art market to embrace a digital revolution driven by novel technologies that fundamentally altered its previous modus operandi. Consequently, the art market not only persevered but also surged. Collectors, particularly those born in the 1980s and 1990s, readily embraced technological changes and became instrumental in shaping the market’s future. Despite these challenges, the positions of the two dominant art markets, the United States and the United Kingdom, remained unshaken, while the rise of a third market, China, consolidated its status in the elite ranks.

Artykuł dąży do odpowiedzi na pytanie o to, jak globalny rynek sztuki zareagował na dwa największe kryzysy ekonomiczne początku XXI wieku. Pierwszy miał źródło w sektorze bankowym, drugi był związany z epidemią COVID-19. Oba wpłynęły na handel dziełami sztuki, wymuszając bezprecedensowe zmiany. W obu przypadkach, po początkowej fazie załamania i paraliżu, rynek sztuki szybko odzyskał równowagę, a wartość obrotów wracała do poziomu sprzed załamania. Warto wspomnieć, że proces ten następował wyraźnie szybciej niż w przypadku pozostałych form inwestowania. Instytucje rynku sztuki, wcześniej uznawane za niezwykle tradycyjne i konserwatywne, zdecydowały się na doniosłe i szybkie przekształcenia, co dowiodło ich elastyczności i otwartości na zmiany. Czynnikiem, który przyspieszył wyjście światowego rynku sztuki z recesji roku 2008, była wzmożona aktywność kolekcjonerów chińskich i włączenie do obiegu aukcyjnego i galeryjnego rynków wschodzących. Wraz z rozprzestrzenianiem się epidemii COVID-19 rynek sztuki stanął w obliczu kolejnego kryzysu, który prawie całkowicie uniemożliwił mu funkcjonowanie w tradycyjnej formie. Dramatyczna sytuacja szybko zmobilizowała rynek sztuki do przyjęcia gwałtownej rewolucji cyfrowej. Dzięki nowym technologiom, które całkowicie zmieniły jego wcześniejszy model funkcjonowania, rynek sztuki przetrwał, a wkrótce osiągnął wzrost. Również kolekcjonerzy zaakceptowali zmiany technologiczne – szczególnie dotyczyło to pokolenia urodzonego w latach 80. i 90. XX wieku. To właśnie ci nabywcy stali się niezwykle aktywni na rynku sztuki i to oni będą kształtować jego przyszłość. Omawiane wydarzenia nie zachwiały pozycją dwóch największych rynków sztuki na świecie: Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, ale pozwoliły dołączyć do ścisłej czołówki trzeci rynek – Chiny.