What Is In the Picture (and What Is Not): Canada, Women, and Autobiography in the Work of Geraldine Moodie, Eva Hoffman and Alice Munro

Abstract

An artist may be drawn toward, or overtly resistant to, autobiography. The range of possible approaches affects the inward, intimate portrait they create, but also their rendering of place and time. The impact of such varied approaches can be seen in the work of three women: photographer Geraldine Moodie, memoirist Eva Hoffman, and fiction writer Alice Munro. In Moodie’s case, a documentary portrait of place and time is found in her studio and landscape photographs of Cree in south Saskatchewan, as well as in her photographs of early 20th-century Inuit at Fullerton Harbour. For Munro, in a suite of late-career pieces, the focus is Wingham, her Ontario countryside birthplace in the 1930s and ‘40s. In Lost in Translation Hoffman depicts Jewish Vancouver of the late 1950s and early ‘60s. In each of these, the portrait of place and time is ambiguously linked to autobiography. Moodie’s camera provides a seemingly objective record which lacks a guiding artistic statement, since no autobiographical record exists. Hoffman presents an overt and detailed memoir of Jewish Vancouver at the time of her Jewish Polish family’s emigration from Kraków. But her self-portrait, however intimate, leaves a great deal out, and even obscures the life of the city in a way that signals how autobiographical writing can turn in directions almost fictional, guided decisions about what to reveal. Munro’s final volume, Dear Life, ends with four short pieces described in the author’s note as “autobiographical in feeling,” and “the closest things I have to say about my own life.” These three contrasting portraits of self and place bridge a half-century in their portrayals of young women’s lives. Through them the reader learns how to seek their own autobiographical impulses as they relate to Canadian ground.

Artysta może odczuwać pokusę włączania w swoją twórczość elementów autobiograficznych lub, przynajmniej z pozoru, stawiać im opór. Wachlarz tych możliwości wpływa nie tylko na kreowany przez artystę portret osobisty bądź duchowy, lecz także na odwzorowanie miejsca i czasu. Wpływ takich zróżnicowanych strategii zaobserwować można w twórczości trzech Kanadyjek: fotografki Geraldine Moodie, memuarystki Evy Hoffman oraz prozaiczki Alice Munro. W przypadku Moodie dokumentalny portret miejsca i czasu odnajdziemy w jej fotografii studyjnej i krajobrazowej, przedstawiającej ludność Kri zamieszkałą na południu prowincji Saskatchewan, a także na pochodzących z początku XX w. zdjęciach Inuitów z Fullerton Harbour. Z kolei Munro w sekwencji późnych utworów koncentruje się na ontaryjskiej mieścinie Wingham z okresu własnego dzieciństwa, przypadającego na lata 30. i 40. XX wieku. W memuarze Zagubione w przekładzie Hoffman zaś z dbałością o szczegół odmalowuje żydowskie dzielnice Vancouver z czasów, gdy jej żydowsko-polska rodzina wyemigrowała tam z Krakowa. Jednak tworząc ów głęboko osobisty portret własny, Hoffman wiele przemilcza, zaciemniając wręcz obraz tego kanadyjskiego miasta; takie działania pokazują, do jakiego stopnia pisarstwo autobiograficzne w swym przymusie selekcji materiału zwracać się może ku elementom niemal fikcjonalnym. Ostatni zbiór prozatorski Munro, Drogie życie, wieńczą cztery krótkie utwory opisane w autorskiej nocie jako „autobiograficzn[e], jeśli chodzi o sferę uczuć” oraz “najwierniej oddają[ce] to, co chciałabym powiedzieć o sobie i swoim życiu”. Przedstawione w artykule trzy odmienne portrety osobowości i miejsc, będące również wyrazem kobiecego życia, obejmują półwiecze dziejów Kanady. Czytelnik tropiący własne impulsy autobiograficzne wiele może się z tych portretów nauczyć.