W poszukiwaniu wspólnotowości. Autoetnograficzna opowieść o Biennale Sztuki w Wenecji

Abstract

The article presents an autoethnographic story about the search for the idea of community at the Biennale Arte in Venice. La Biennale di Venezia is one of the oldest exhibitions of international art in the world. The artistic projects presented within it constitute the essence of artistic and social interests in the contemporary world. Starting from the problem of wishful thinking in aesthetic education, the article analyzes the last five editions of the Venice Biennale (from 2013 to 2022), showing the spaces with potential for building a community. Using the ABR methodology, the article is an attempt to gently break the form of academic writing and introduce a clear personal factor into it (in accordance with the research concept of Patricia Leavy). The article is a personal story, which presents selected artistic projects and communication situations that took place during the Venice Biennale. They can be considered as elements of building the biennial community.

W artykule przedstawiono autoetnograficzną opowieść o poszukiwaniu idei wspólnotowości na Biennale Sztuki w Wenecji. La Biennale di Venezia to jedna z najstarszych wystaw sztuki międzynarodowej na świecie. Prezentowane w jej ramach projekty artystyczne stanowią esencję zainteresowań artystyczno-społecznych współczesnych społeczeństw. Wychodząc od problemu wishful thinking w edukacji estetycznej, poddano analizie pięć ostatnich edycji weneckiego Biennale (od 2013 do 2022 roku), pokazując, gdzie w przestrzeni Biennale jest miejsce dla budowania się wspólnoty. Wykorzystując metodologię ABR (arts-based research) artykuł jest próbą delikatnego przełamania formy pisarstwa akademickiego i wprowadzenia do niego wyraźnego czynnika osobistego (zgodnie z koncepcją badawczą Patricii Leavy). Powstała tym samym osobista opowieść, w ramach której przedstawione i omówione zostały wybrane projekty artystyczne oraz sytuacje komunikacyjne, jakie miały miejsce podczas weneckiego Biennale edycji od 55. do 59. i mogą być uznane za elementy budowania Biennalowej wspólnoty.