Ubiór jako forma sztuki zaangażowanej społecznie, na przykładzie Nowej Kolekcji Domu Mody Limanka

Abstract

The article provides an analysis of the New Collection (Nowa Kolekcja) by Dom Mody Limanka, created as part of the Prototypes (Prototypy) series at the Muzeum Sztuki in Łódź in 2019. The project served as a critical examination of the contemporary fashion market, focusing on problematic aspects of fast fashion such as worker exploitation, consumerism, and environmental degradation. The artists reinterpreted avant-garde works, including those by Władysław Strzemiński and Theo van Doesburg, adapting them to the aesthetics of everyday clothing in the style of chain store apparel. The collection stood out for its duality–on one hand, it was a satire on mass production, while on the other, it explored how artistic forms function in prosaic, utilitarian contexts. Despite its ironic form and intentional use of cheap materials, the project raised questions about the value and role of art in society and its ability to foster critical dialogue on contemporary trends. The New Collection was also a performative experiment–visitors were encouraged to touch and try on the garments, emphasizing the tension between the reception of artworks and their utilitarian character. The project highlighted the paradoxes of modern fashion, becoming a space for reflection on the relationships between art, consumption, and everyday life.

Artykuł omawia Nową Kolekcję Domu Mody Limanka, stworzoną w ramach cyklu „Prototypy” w Muzeum Sztuki w Łodzi w 2019 roku. Projekt stanowił krytyczną analizę współczesnego rynku mody, z naciskiem na problematyczne aspekty fast fashion, takie jak wyzysk pracowników, konsumpcjonizm i degradacja środowiska. Artyści reinterpretowali dzieła awangardowe, w tym prace Władysława Strzemińskiego i Theo van Doesburga, adaptując je do estetyki codziennych ubrań w stylu sieciowych sklepów odzieżowych. Kolekcja przyciągała uwagę swoją dwoistością – z jednej strony była satyrą dotyczącą masowej produkcji, a z drugiej badała, jak artystyczne formy mogą funkcjonować w prozaicznych kontekstach użytkowych. Pomimo ironicznej formy i celowego wykorzystania tanich materiałów, projekt stawiał pytania o wartość i rolę sztuki w społeczeństwie oraz jej zdolność do inicjowania krytycznego dialogu na temat współczesnych trendów. Nowa Kolekcja była również eksperymentem performatywnym – odwiedzający mogli dotykać i przymierzać ubrania, co podkreślało napięcie między odbiorem dzieł sztuki a ich użytkowym charakterem. Projekt uwypuklił paradoksy współczesnego rynku mody, jednocześnie stając się polem do refleksji nad relacjami między sztuką, konsumpcją i codziennością.