Kultura i „serce życia wewnętrznego” a psalmy

Abstract

W artykule gromadzę argumenty za główną tezą: mimo że metafora "serca życia wewnętrznego" nie zaistniała nigdzie w swojej materialności językowej ani w języku polskim, ani np. w angielskim "the heart of the inner life", to ta metafora właśnie ma wiele ucieleśnień językowych oraz językowo-kulturowych w kontekstach biblijnych i ponadwyznaniowych. fraza "kultura i serce życia wewnętrznego" jest w takim ujęciu jednofrazowym sformułowaniem mojej tezy teoretycznej: serce w psalmicznej kulturze hebrajskiej nie jest tożsame z sercem nowożytności, w której symbolizuje ono romantyczno-sentymentalny pierwiastek antropologii człowieka. Serce w psalmach powinniśmy rozumieć jako tożsame z "życiem", zwłaszcza "życiem wewnętrznym", "życiem umysłowym" oraz jego uprawą - medytacją, myśleniem, transformacją. W tym sensie "religia serca" psalmów daleka jest od sentymentalizmu i romantyzowania emocji, uniesień i wzniosłości polegającej jedynie na entuzjazmie i ekstazie. Psalmy często są mieszane z nowocześnie pojmowaną liryką, w której dominującą funkcją jest ekspresja emocji. Artykuł może zainteresować nie tylko badaczy psalmów i Biblii w kontekstach kultur narodowych, hebrajskiej, polskiej i anglojęzycznych, ale także filozofów kultury i teoretyków metafory i figur retorycznych. Rozważania na temat główny: kultury i serca życia wewnętrznego opieram szczegółowo na poliglotycznej analizie wersetów dwóch psalmów polskiego tłumaczenia ekumenicznego, Psalmu 37 i 119. Konfrontuję polskie i angielskie tłumaczenia fragmentów tych psalmów. Dziełem interpretacyjnym dla mnie jest "Wewnętrzna kraina" Eberharda Arnolda. Poliglotyczna analiza kilkudziesięciu przykładów wyraziście potwierdza główną tezę istnienia metafory "serce życia wewnętrznego".

In the article, the author gathers arguments for the central thesis: although the metaphor of the “heart of the inner life” has not appeared anywhere in its linguistic materiality, neither in Polish nor, for example, in the English, “the heart of the inner life”, this metaphor has many linguistic embodiments and linguistic and cultural in biblical and supra-denominational contexts. The phrase “culture and the heart of inner life” is thus a one-phrase formulation of this theoretical thesis: the heart in the psalmic Hebrew culture is not identical to the heart of modern times. It symbol izes the romantic-sentimental element of human anthropology. The heart in the psalms should be understood as synonymous with “life”, especially “inner life”, “mental life”, and its cultivation – meditation, thinking transformation. In this sense, the “religion of the heart” of the psalms is far from being sentimental and romanticizing emotions, elation and sublimity based solely on enthu siasm and ecstasy. Psalms are often mixed with modern poetry, in which the dominant function is the expression of emotions. The article may be of interest not only to scholars of psalms and the Bible in the contexts of national, Hebrew, Polish and English-speaking cultures but also to cultural philosophers and the orists of metaphors and rhetorical figures. The author bases his reflections on the main topic: “the culture and heart of the inner life” on a polyglot analysis of the verses of two psalms of the Polish ecumenical translation, Psalm 37 and 119. He confronts Polish and English translations of fragments of these psalms. The contextual work for interpretation of the thesis is “The Inner Land” by Eberhard Arnold. The polyglot analysis of several dozen examples confirms the central thesis of the existence of the metaphor “heart of inner life”.