The Right to Happiness and its Constitutionalization

Abstract

The paper addresses how happiness, traditionally a subjective and philosophical concept, has increasingly become an objective of constitutional frameworks. Through historical, philosophical, and legal analyses, it explores the concept of happiness from its ancient roots in Socratic, Aristotelian, and Kantian philosophy to modern-day implications in constitutional law. The author reviews attempts to juridicize happiness by incorporating it into constitutional preambles and legal principles. Notable case studies include the United States Declaration of Independence, Japan's post-war Constitution, and Korea's Constitution, each of which emphasizes the “pursuit of happiness” as an aspirational rather than a guaranteed right. This distinction underscores ongoing challenges: defining happiness in legal terms and addressing its universal versus individualistic dimensions, particularly in the context of Western democratic frameworks. The analysis suggests a tension between the idealistic aspirations of happiness as a right and the pragmatic limitations of law in fulfilling such abstract ideals.

Tekst podejmuje problem roli szczęścia – postrzeganego z jednej strony jako pojęcie subiektywne, z drugiej jako autonomiczna kategoria filozoficzna – w kształtowaniu konstytucji. Przy zastosowaniu analizy historycznej, teoretycznej, prawno-dogmatycznej oraz porównawczej autor prezentuje rozwój koncepcji szczęścia od jej starożytnych korzeni w myśli sokratejskiej, poglądach Arystotelesa i Kanta, aż po ich współczesne implikacje w tekstach aktów obowiązujących oraz politycznych deklaracjach programowych. W tym względzie w tekście omówione zostały próby ujęcia “szczęścia” w ramy normatywne poprzez włączenie go do preambuł konstytucyjnych i treść zasad prawnych. W artykule zawarto odniesienia do konkretnych dokumentów historycznych, w tym Deklaracji Niepodległości Stanów Zjednoczonych, powojennej konstytucji Japonii oraz konstytucji Republiki Korei. Prawne ujęcie szczęścia, tak jak sama pozaprawna definicja terminu wciąż pozostawia wiele do życzenia, zwłaszcza na płaszczyźnie konfrontacji jego wymiaru uniwersalnego oraz indywidualistycznego. Wnioski z pracy sugerują istnienie istotnych antagonizmów między idealistycznymi aspiracjami konstytucji sankcjonujących „prawo do poszukiwania szczęścia” wprost a pragmatycznymi ograniczeniami w realizacji prawnych modeli.