Czy psychoterapia może pomóc w poszukiwaniu siebie? Perspektywa nurtu ericksonowskiego

Abstract

The article examines the role of psychotherapy in the process of self-discovery, with a particular focus on the Ericksonian perspective, where the therapeutic approach grants patients considerable autonomy in decision-making and draws upon their internal resources, based on the assumption that they possess all the necessary skills to resolve their own problems. It outlines the core principles of this approach: a resource-oriented stance and the intentional use of client resources; the conceptualization of symptoms as adaptive solutions; trust in the unconscious; the use of hypnosis as a distinctive mode of communication; and the systemic understanding of the patient. Consequently, the aim of therapy is to expand the patient’s self-knowledge, which can be considered a fundamental element of treatment. The author supports this thesis through a case study illustrating selected elements of Ericksonian work, including the construction of a vision of a desired future, the introduction of the “Inner Treasure Chest” technique as an anchor for experiences and competencies, and the reconstruction of supportive family memories. Integrating theoretical insights with illustrative material leads to the conclusion that Ericksonian, resource-oriented work fosters conditions for enduring change, in which self-discovery is essential to the healing process, and the therapist’s role consists in the flexible and creative co-creation with the patient of their path of internal development.

Artykuł podejmuje pytanie o rolę psychoterapii w procesie „poszukiwania siebie”, koncentrując się na perspektywie ericksonowskiej, gdzie sposób pracy z pacjentem pozostawia mu dużą samodzielność decydowania i odwołuje się do jego wewnętrznych sił, zakładając, że ma on w sobie wszystkie potrzebne umiejętności do rozwiązania swoich problemów. Przedstawiono kluczowe założenia podejścia: orientację na zasoby i ich celowe spożytkowanie, rozumienie objawu jako rozwiązania adaptacyjnego, zaufanie do nieświadomości, wykorzystanie hipnozy jako szczególnego rodzaju komunikacji oraz widzenie pacjenta w kontekście systemowym. W konsekwencji celem terapii jest poszerzenie samopoznania, co można uznać za podstawowy element leczenia. Tezę tę autorka popiera przykładem przypadku terapii w nurcie eriksonowskim, opisując wybrane elementy pracy takie jak: budowanie wizji pożądanej przyszłości, wprowadzenie techniki „szkatułki mocy” jako kotwicy dla doświadczeń i kompetencji oraz rekonstrukcję wspierających wspomnień rodzinnych. Zestawienie wniosków teoretycznych i materiału ilustracyjnego prowadzi do konkluzji, że ericksonowska praca na zasobach tworzy warunki do trwałej zmiany, w której poszukiwanie siebie jest niezbędne w procesie zdrowienia, a rola terapeuty polega na elastycznym i kreatywnym współtworzeniu z pacjentem ścieżki jego wewnętrznego rozwoju.