Sygnatura twórczej osobowości poety

Abstract

Książka Mistrz świata. Szkice o twórczości Marcina Świetlickiego, pod red. P. Śliwińskiego, Poznań 2011, stanowiąca pokłosie sesji zorganizowanej w 2011 roku przez Zakład Poetyki i Krytyki Literackiej UAM, Wydawnictwo Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu, jest próbą przybliżenia przesłania zawartego w przestrzeni poetyckiej jednego z najwybitniejszych polskich poetów przełomu 1989 roku. Zawiera dwadzieścia rozpraw krytycznoliterackich, kilka tekstów legitymujących się swobodniejszą kompozycją oraz cztery wiersze bohatera zbioru: Świerszcze, Uniwersytety, Postępy, Ćwierkanie. Badacze w swoich wystąpieniach podkreślają walory dorobku poetyckiego autora Schizmy, który mówi do czytelnika z miejsca trudnego do zdefiniowania, trafnie eksponując fakt, że poeta, nie – wyrzekając się swej teraźniejszości – pozostaje niejako z boku, choć nie celebruje i nie heroizuje tej osobności. Umiejętnie posługuje się ironią, żartem, kpiną, które służą mu do stworzenia dystansu wobec siebie i otaczającej rzeczywistości. Mimo ogromnej popularności, nie daje się również – w przekonaniu piszących – sprowokować do roli autorytetu.

The book Mistrz świata. Szkice o twórczości Marcina Świetlickiego (“World Champion. Sketches on Marcin Świetlicki’s writings”, P. Śliwiński [ed.], Poznań 2011), the out- come of a session organized in 2011 by the Department of Poetics and Literary Criticism of the AMU, Wydawnictwo Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej and Culture Animation Center in Poznań, is an attempt to present the message of the poetic space of one of the greatest Polish poets of the 1989 turn. It contains twenty critical essays, several texts with a more free structure, and four poems by the author analyzed in the anthology: Świerszcze, Uniwersytety, Postępy, Ćwierkanie (respectively: “Crickets”, “Universities”, “Progress”, and “Tweeting”). In their paper, the scholars emphasize the value of the poetic output od the author od Schizma (“ The Schism”), who ad- dresses the reader from a position difficult to define, rightly emphasizing the fact that the poet, not giving up his present – remains somewhat aside, even though he does not celebrate this separateness, nor does he make it heroic. He skillfully uses irony, joke, or mockery, which he uses to create a distanced attitude to himself and the surrounding reality. Despite his popularity, he refuses to be provoked – accord- ing to the authors of the volume – to accept the role of authority.