Ogród wierszowej tradycji. Kilka uwag o Zachodzie słońca w Milanówku Jarosława Marka Rymkiewicza

Abstract

Rozważania koncentrują się wokół problemów poetyki tekstów Jarosława Marka Rymkiewicza pochodzących ze zbioru „Zachód słońca w Milanówku”. Szczególnie interesujące wydaje się być, strategiczne w założeniu, połączenie struktury wierszowej, rażącej wręcz banalnością, z takąż samą najczęściej, szeroko rozumianą warstwą stylistyczną oraz eschatologiczną tematyką. W artykule próbuje się wykazać sensowność i celowość połączenia nadmiernie prostej formy z „wysoką” nutą podejmowanej problematyki, oscylującej wokół spraw ostatecznych - przemijania, śmierci, starości. Autorka jest skłonna uznać tego typu zabiegi za współczesny sposób prezentacji - pełen dystansu, ironii/autoironii - tematów ważkich, lecz powtarzalnych. To jakby poetycka samoobrona przed trywialnością: poprzez maksymalne ujawnianie banału – odejście od banału.

The garden of poetic tradition. Some remarks on the "Sunset in Milanówek" by Jarosław Marek Rymkiewicz The considerations revolve around the issues of the poeticsof the texts by Jarosław Marek Rymkiewicz from his collection “Sunset in Milanówek”. Particularly interesting is the strategic connection of the poetic structure of the line, blatantly banal, with the same broadly defined stylistic aspect and eschatological themes. The article tries to show the wisdom and desirability of combining the overly simple form with the "high" note of the subject matter, oscillating around issues of final character – passing, death, old age. The author is willing to consider such actions as a modern method of presentation – distanced, full of irony /self-depreciation – weighty topics, but repetitive. It is like a poetic defence against the trivial: through the maximum disclosure of banality – adeparture from the banality.