Z „Ojcze nasz” przez wieki poezji rosyjskiej

Abstract

Podstawowa modlitwa chrześcijan – "Ojcze nasz" – ze względu na intencje teologiczne i bytowe była często parafrazowana w poezji rosyjskiej. Już twórcy klasycyzmu (A. Sumarokow, P. Goleniszczew- Kutuzow) w miarę wiernie oddają jej zawartość, zachowują prostotę i bezpośredniość przekazu. W okresie romantyzmu Oratio Dominica w parafrazach wzbogaca się o elementy emocjonalne (A. Puszkin), przekazuje podniosłość uczuć religijnych (A. Fet), otrzymuje doksologię (D. Oznobiszyn), znacznie rozszerza objętość tekstową (W. Küchelbecker), wyraźnie odbiega od zawartości obrazowej autentyku (J. Połonski). Twórcy modernizmu interpretują modlitwę, eksponują jej poszczególne prośby (K. Fofanow, O. Czumina), znacznie zmieniają jej kształt poetycki i objętość tekstową (A. Korynfski). Autorzy najmłodsi bardzo swobodnie traktują jej zawartość, czynią z kultowej modlitwy błaganie indywidualne.

Christians’ main prayer, ‘Our Father,’ has often been paraphrased in Russian poetry because of its theological and existential intentions. As early as in the Classicism such writers as Sumarokov or Golenishchev-Kutuzov reproduce its content quite faithfully, preserving the simplicity and directness of the text. In the Romanticism, “Oratio Dominica” is in its paraphrases enriched by emotional elements (Pushkin), presents elevated religious feelings (Fet), contains an added doxology (Oznobishin), significantly increases in length (Küchelbecker) and begins to deviate from the original imagery (Polonsky). Modernist writers tend to interpret the poetical prayer, they underscore particular requests in it (Fofanov, Chumina) or considerably change its poetical structure and length of the text (Korinfsky). The youngest authors represent an unconstrained attitude to the content of the prayer and transform it into an individual entreaty.