La lettre d'amour

Abstract

Autor przedstawia kilka wybranych aspektów listu miłosnego, który traktuje jako przedmiot swoistego fetyszyzmu. W paradoksalny sposób list ma na celu wypełnienie braku, a zarazem podtrzymuje ten brak, czyni z niego swoją rację bytu. Niekiedy twórca listu, jak Marianna z Listów portugalskich albo Flaubert w korespondencji z Louisą Colet, otwarcie wyznaje swoją skłonność do solipsyzmu twierdząc, że pisanie i uczucia, które temu towarzyszą, są mu droższe niż ukochana osoba. Inny jeszcze paradoks listu miłosnego polega na kontraście między naglącą potrzebą nawiązania kontaktu a wiecznością, która ten list zapisuje. Piszemy pod wpływem chwili, pragniemy natychmiast coś powiedzieć drugiej osobie, ale to, co mamy do powiedzenia, przekracza wszelkie granice czasu. Dlatego wyrażenie "kocham cię" jest zarazem tak ubogie i tak bogate: ubogie, bo nie wnosi praktycznie żadnej nowej informacji; bogate, bo jest fizycznym znakiem głosu osoby mówiącej, znakiem jej ciała. Stąd konieczność ciągłego powtarzania na różne sposoby tej banalnej formuły, jak o tym świadczą listy Juliette Drouet do Wiktora Hugo oraz list Henrietty Vogel do Heinricha von Kleista. Na koniec autor podkreśla, że nie można sprowadzić wszystkich listów miłosnych do jednego schematu; wszystkie jednak, jak się zdaje, potrzebują i obecności, i nieobecności adresata. List miłosny jest zakochany przede wszystkim w samym sobie, należy więc do literatury.