Le Spleen de Paris: poétique de la misére
Streszczenie
Zainteresowanie nędzą wiąże się u Baudelaire'a z estetyką modernizmu opartą na zaskoczeniu
i kontraście, na ciągłych zwrotach od "ekstazy" do "odrazy" wobec życia. Obrazom przedstawicieli
ludu towarzyszy w jego poezji obecność prozy. Ewokacje szczęścia na początku wielu
utworów są drastycznie urwane. Przejścia od jednego stanu do drugiego zostają usunięte albo
sprowadzone do spójnika przeciwstawnego. Sąsiadują ze sobą paragrafy o skontrastowanych tonacjach.
Poeta wystrzega się jednak wszelkiego manicheizmu, operując szeregiem antytez, które
ukazują ambiwalencję postaci i narratorów, rozdartych między współpczuciem i agresywnością.
W przeciwieństwie do Houssaye'a lub Victora Hugo, Baudelaire odrzuca literaturę wspartą na
"dobrych uczuciach", i to z dwóch powodów: zło i przemoc mają w sobie większą siłę estetyczną,
a z drugiej strony filantropia zagłusza ducha rewolty, który jako jedyny potrafi zwyciężyć
nędzę· Naśladując narratora poematu "Bijmy biednych!", musimy czynić zło, jeśli chcemy stworzyć
dobro; jeśli chcemy chwalić blask światła, musimy nade wszystko wydobyć ponury odcień nędzy.