Tripartite Cooperation in Labour Relations in Bulgaria

Abstract

Współpraca trójstronna (trójstronność) polega na wspólnej partycypacji przez dialog, dyskusje, obopólne ustępstwa i kompromisy trzech najbardziej zainteresowanych stron – państwa, pracodawców i związków zawodowych – w regulacji i rozwiązywaniu problemów zatrudnienia i socjalnych. Współpracę tę charakteryzują okresu „wzrostu i spadku”. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest brak politycznej woli realizacji rozważanej współpracy wykazywana przez część oficjalnych władz. Prawny grunt dla trójstronności został stworzony przez zmiany Kodeksu pracy (KP) z listopada 1992 i marca 2001 r. (art. 3–3a) oraz zasady dotyczące organów i działalności rad współpracy trójstronnej (DzU, 2001, nr 57) z wykorzystaniem doświadczeń MOP. Trójstronność ma szeroki zasięg, obejmujący stosunki pracy i stosunki zabezpieczenia społecznego oraz zagadnienia standardu życia. Jej realizacja jest obowiązkowa (art. 3 par. 1 i 2 KP). Współpraca i konsultcje są wymagane przed przyjęciem aktów prawnych. W ciągu ostatnich 26 lat współpracy trójstronnej towarzyszyły ciągłe trudności. Pomimo to stała się ona koniecznym i użytecznym składnikiem dialogu społecznego w bolesnym procesie przechodzenia do demokracji. Jej postęp zależy od bardziej zgodnego praktycznego stosowania i wzmocnienia jej społecznej efektywności.