Thackeray's "Vanity Fair" as a kind of Victorian "anti-novel"

Abstract

Artykuł prezentuje główne cechy genologiczne "Targowiska próżności", będącego zarazem typowo wiktoriańską komiczną powieścią społeczną i „anty-powieścią”, łamiącą wiele obowiązujących w czasach Thackeraya zasad pisarskich. Wewnętrzne napięcia w powieści, jej „teatralność”, niespokojny melanż „naiwnego” realizmu i najprostszych form sztuki z misterną grą nakładających się na siebie warstw tekstu autor tłumaczy zgodnie z bachtinowską teorią powieści. Subtelne obrazowanie, postać narratora o wielu obliczach oraz ironiczne gry z „wnikliwym” czytelnikiem, zapowiadają techniki pisarskie rozwinięte dopiero w dwudziestym stuleciu przez takich powieściopisarzy jak Joyce, Proust i twórcy Nouveau Roman. Targowisko próżności jawi się więc jako powieść z pogranicza literatury komicznej, prozy wiktoriańskiej i powieści ery modernizmu.