| dc.description.abstract | Tekstowe strategie „cytatu”, aluzji i przywołania zastosowane w sztuce Edwarda Bonda
Restauracja odznaczają się charakterystyczną dla literatury postmodernistycznej manipulacją
historycznie uwarunkowanymi konwencjami gatunkowymi. Artykuł jest próbą uchwycenia funkcji
wspomnianych strategii w strukturze utworu oraz w szerszym kontekście współczesnej kultury.
Uważna analiza dramatu ze szczególnym uwzględnieniem jego metatekstowych odniesień
w postaci tytułu, podtytułu oraz określenia czasu i miejsca akcji wskazuje na istnienie rozbudowanej
sieci sygnałów kreujących u odbiorcy określone oczekiwania dotyczące gatunku,
tematyki, stylu oraz języka utworu. Jednakże materiał sygnalny tekstu właściwego konsekwentnie
neguje uprzednio ewokowane oczekiwania, w rezultacie czego z tekstu wyłania się schemat
następujących kolejno po sobie, lecz pozostających w opozycji i napięciu wobec siebie ram
gatunkowych, przy czym każda kolejna rama stanowi swoisty cudzysłów, w którym pojawia się
następna (technika „cytatu w cytacie”). Konwencje sielanki, obyczajowej komedii okresu Restauracji,
music-hallu, burleski oraz tragedii z elementami groteski przywoływane poprzez konfigurację postaci, budowę akcji, organizację czasoprzestrzenną stylizację językową, (zabieg
identyfikacji), są konsekwentnie kwestionowane w kontekście zastosowanego przez Bonda
collage'u gatunków i konwencji (zabieg negacji). Zaobserwowane na przykładzie sztuki Edwarda
Bonda Restauracja strategie tekstowe wskazują, iż współczesny odbiorca miast spodziewanej
hierarchii i porządku, staje w obliczu anarchii semantycznej, będącej postmodenistycznym
odpowiednikiem typowej dla modernizmu polisemii. | pl_PL |
