Włochy polskich romantyków

Abstract

Artykuł przypomina, jak w XIX wieku zawiązywał się mit braterstwa polsko-włoskiego, najpierw na przykładzie historii legionów Henryka Dąbrowskiego, następnie udziału polskich romantyków w procesie Risorgimenta włoskiego. Omówiono najważniejsze aspekty podróżowania do Włoch trzech wybitnych polskich poetów pierwszej połowy XIX: Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego, kładąc nacisk na ich różny emocjonalny i poznawczy stosunek do Italii. Każdy z nich był niezwykłą osobowością, każdego cechował inny temperament, inne mieli za sobą doświadczenia młodości i inne priorytety na przyszłość. Odmiennie też pojmowali swoje obowiązki względem poezji i narodu. Wszystko to tworzyło specyficzny filtr widzenia i interpretowania włoskiej rzeczywistości. Z kolei to, co łączyło Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego we Włoszech, to ich nachylenie ku historiozofii, a także stale towarzysząca im w tle myśl o ojczyźnie.