The Problem of Violences what Actually Happens in a Few Plays by J. Whiting, H. Pinter and. S. Beckett

Abstract

Druga część artykułu poświęcona jest sposobom w jaki wyżej wymienieni dramaturdzy preparują znaczenia. Środki użyte przy ewokowaniu wizji świata przemocy to przede wszystkim groteska, deformacja, ironia, cisza - X'insolite - stwarzające efekt surrealistycznej wieloznaczności. U podstaw owej specyficznej "poetyki przemocy" leży intensywnie odczuta świadomość grozy i tajemnicy istnienia - i to właśnie stanowi punkt wyjścia dla rozważań w trzeciej ozęści artykułu, która kieruje uwagę czytelnika ku tytułowemu pytaniu: "co naprawdę dzieje się w tych sztukach-szaradach?" Swoista autonomiozna logika freudowskiego "instynktu śmierci" wydaje się kształtować apokaliptyozną wizję współczesnego świata i losu człowieka w wyżej wymienionych sztukach; w tym pejzażu rolę szczególną odgrywa motyw dziecka jako tajemniczego, groźnego nosiciela "pierwotnej agresji". Tytułowe pytanie pozostaje bez odpowiedzi, albowiem wyżej wymienione utwory wyrażają instynkt samozagłady także poprzez swoje wycofanie się ze sfery wyraźnych znaczeń w stronę wieloznaczności graniozącej niekiedy z milczeniem - jakże jednak intensywnym, niepokojącym, stymulującym.