The Presentation of King Lear in Three Production by the RSC.

Abstract

Autor tego artykułu analizuje trzy kolejne przedstawienia Króla Lira Williama Shakespeare’a w wykonaniu Royal Shakespeare Company: z roku 1953 w reżyserii Georga Devine’a, z roku 1959 wyreżyserowane przez Glena Byam Shawa oraz słynne przedstawienie Petera Brooka, pochodzące z roku 1962. Autor skoncentrował się na sposobach prezentacji postaci Króla Lira.' Trzy wymienione przedstawienia stanowią bardzo ciekawy materiał do analizy. Ujęte w ramę niemal dziesięciu lat, odzwierciedlają całą epokę w zrozumieniu Króla Lira oraz w sposobie prezentacji i interpretacji głównego bohatera. Przedstawienie Georga Devine’a, z Michaelem Redgrave’em w roli głównej, jest kwintesencją stylu, który został wykreowany przez teorie A. C. Bradleya oraz H. Granville-Barkera. Odrzucili om tradycyjne sposoby grania Lira, obowiązujące w XIX w. i przygotowali podłoże pod współczesne interpretacje. Jednocześnie Devine sygnalizował w swojej koncepcji pewne zmiany, które miały wkrótce nastąpić. Przedstawienie wyreżyserowane przez Glena Byam Shaw, w którym rolę Lira zagrał Charles Laughton, zerwało całkowicie z majestatycznym, królewskim, „megalitycznym” wizerunkiem głównego bohatera. Lir Laughtona był osobą prywatną, bezskutecznie zmagającą się ze swoimi słabościami i tragedią, jaką był dla niego rozpad rodziny. Był postacią utożsamiającą się ze wszystkimi ludźmi. Przedstawienie Brooka, w którym postać tytułową grał Paul Scofield, było punktem kulminacyjnym w ewolucji sztuki i sposobie prezentacji głównego bohatera. Wykorzystując elementy teatru Becketta i Brechta, Brook całkowicie uwspółcześnił klasyczny tekst, umieszczając go w kontekście XX w.