Un Pygmalion moderne. L’artiste aux limites de l’art dans L’OEuvre d’Émile Zola

Abstract

This article introduces a deliberation on the nature and work of an ingenious artist. Frenhofer and Claude Lantier are both artists-painters that try to transcend – thanks to their talents – the limit of their art form. They strive for enriching the otherwise two-dimensional painting plains with the third dimension by “invigorating” women they are creating. In order to do so they are forced to repudiate part of their humanity, to strongly confront reality and to utterly devote all their energy to an idealized concept formed by their imagination. They keep reiterating their work, introducing endless amendments that paradoxically bring about the contrary effect, since the pieces start to be overwhelmed with chaos and disintegration. The question arises whether the created pieces correspond to reality or are they maybe self-portraits of the ingenious artists that lead an inner fight with their internal exemplars?

Artykuł stanowi rozważanie nad naturą artysty wybitnego i tworzonego przez niego dzieła. Frenhofer i Claude Lantier są artystami-malarzami pragnącymi przekroczyć – siłą ich talentu – granice sztuki. Chcą płaskiej powierzchni obrazu nadać trzeci wymiar, pragnąc „ożywić” malowane przez siebie kobiety. Droga jednak do osiągnięcia tego artystycznego celu wiedzie poprzez częściową rezygnację z własnego człowieczeństwa, odrzucenie rzeczywistości i poświęcenie wszystkiego ideałowi istniejącemu wyłącznie w wyobraźni tych twórców. W imię tego ideału poddają swoje dzieła nieustannym poprawkom, które to, paradoksalnie, przynoszą odwrotny skutek, prowadząc do chaosu i dezintegracji całości. Na ile więc tworzone dzieło jest dialogiem ze światem, a na ile autoportretem samego artysty i jego wewnętrznych zmagań z ideałem?