Blanc, lux et lumen dans la poésie de Czesław Miłosz

Abstract

The use of the colour white, as with other colours evoked by Czesław Miłosz, is not the result of conscious elaboration (technical, philosophical or mystical). Instead, it seems that the colours belong to another level of thought; they are not chosen, they choose us. However, and this is the object of my demonstration, white and its various nuances structure Miłosz’s work. This work, which has been called the “wonderful mess” due to the many antithetical and apparently disparate themes with which it overflows, has already been explored using several critical approaches and following various common threads. Here, my chosen common thread is the colour white.

Biel i jej niezliczone niuanse jest ważnym motywem kolorystycznym w poezji Czesława Miłosza. Wbrew zapewnieniom samego poety, który wymienia swoje ulubione kolory w opozycji do bezbarwnej bieli, ta ostatnia ma ogromne znaczenie i co najmniej kilka funkcji w jego dziele. W pierwszej części tego artykułu przeprowadzam rodzaj dokładnego przeglądu tych wierszy, w których pojawia się semantyka bieli; w drugiej części dokonuję pracy strukturyzacji, proponując rozróżnienie między bielą jako antykolorem o zdecydowanie negatywnej konotacji (śmierć, zniszczenie, zagłada) a bielą jako zjawiskiem świetlnym o konotacji pozytywnej (Lumen jako symbol boskości i lux jako symbol świata).