Lockdown: A Commentary

Abstract

The Collins dictionary has elected lockdown as its word-of-the-yearn 2020. Defined as “the imposition of stringent restrictions on travel, social interaction and access to public spaces”, decided by governments “to mitigate the spread of COVID-19”, for Collins’ lexicographers “lockdown” took the top spot because it is a unifying experience for billions of people across the world, who have had, collectively, to play their part in combating the spread of the virus. Faced with the unknown of a brand-new virus, governments all over the world reacted in a rather familiar way, by suspending the normal flow of social life through the implementation of measures that are usually categorised as a state of exception. This article is a commentary that aims at placing the practice of lockdown (as a governmental administrative measure) in the context of the theory of state and government. To the extent that emergencies are always revelatory, this paper will argue that the state of exception – of which the lockdown is a sub-category – in displaying state’s sovereign power is exposing the radical impotence in which it is grounded, and from which it takes its ultimate meaning and function.

Słownik Collinsa wybrał lockdown jako swoje słowo roku 2020. Zdefiniowane jako „nałożenie surowych ograniczeń na podróże, interakcje społeczne i dostęp do przestrzeni publicznej”, o których zadecydowały rządy „w celu złagodzenia rozprzestrzeniania się COVID-19”; dla leksykografów Collinsa lockdown zajął pierwsze miejsce, ponieważ jest to jednoczące doświadczenie dla miliardów ludzi na całym świecie, którzy musieli wspólnie odegrać swoją rolę w walce z rozprzestrzenianiem się wirusa. W obliczu nieznanego, zupełnie nowego wirusa, rządy na całym świecie zareagowały w dość znany sposób, zawieszając normalny tok życia społecznego poprzez wdrożenie środków, które zwykle zalicza się do stanu wyjątkowego. Niniejszy artykuł jest komentarzem, który ma na celu umieszczenie praktyki lockdownu (jako rządowego środka administracyjnego) w kontekście teorii państwa i rządu. W zakresie, w jakim sytuacje nadzwyczajne są zawsze odkrywcze, artykuł ten będzie argumentował, że stan wyjątkowy – którego podkategorią jest zamknięcie – w eksponowaniu suwerennej władzy państwa obnaża radykalną niemoc, w której jest ugruntowany i z której bierze swoje ostateczne znaczenie i funkcję.