| dc.description.abstract | Miejsce i rolę ballady, przede wszystkim ballady poważnej, w literaturze czeskiej
różni się od historii ballady literackiej w wielu innych literaturach europejskich. Od
końca XVIII wieku, tzn. od początku tzw. Odrodzenia narodowego (Narodni obrozeni)
w Czechach, ballada - razem z idyllą, częściowo i traktatem - przybrała status 'poetyki
kulturalnej: kanoniczne ballady i teksty innych rodzajów literackich używających
systemu gatunkowego ballady pisali tacy wybitni przedstawiciele literatury i kultury
czeskiej jak F. L. Ćelakovsky, B. Nśmcovź J. K. Erben, J. Vrchlicky, J. Neruda, A. Sova,
J. Wolker, J. Seifert, V. Nezval, V. Havel i wielu innych.
W ciągu XIX stulecia (tzn. century of nation building) autorzy czasami używali
ulubionego gatunku ballady dla konstrukcji, czyli afirmacji tożsamości narodowej; w XX
wieku zaś ballada jest faworyzowaną formą komunikacji między autorami i czytelnikami.
Szczyt ewolucji ballady czeskiej widoczny jest w tekstach awangardy lat 20. oraz
30. np. w balladach noblisty Seiferta: system poetycki ballady (koncept niedoczasu, formuła
'błędny czas, błędne miejsce) tutaj funkcjonuje jako sonda dla badania sytuacji
człowieka wieku XX. | pl_PL |
