| dc.description.abstract | Porównanie twórczości Augusta Strindberga i Artura Adamova ukazuje jak po
II wojnie światowej, teatr francuski powraca do dziedzictwa ekspresjonizmu, którego
Francja nie znała wcześniej. Nie chodzi tu bynajmniej o nagłe przeszczepienie ekspresjonizmu
niemieckiego ale o pojawienie się tych elementów dramaturgii autora Panny
Julii, które uczyniły go bezsprzecznym prekursorem dla zbuntowanej generacji w Niemczech
Wilhelma II.
Te właśnie właściwości ożywają w teatrze Adamova, nawet w jego sztukach
politycznie zaangażowanych. Wielbiciel autora Ojca, któremu poświęcił wiele pism, Adamov
reaktywuje strindbergowską formułę dramatu onirycznego. Począwszy od pierwszego
dramatu La Parodie a skończywszy na ostatniej sztuce, zwanej „skandynawską”,
Si Vetć revenait, Adamov w sposób oryginalny wykorzystuje liczne zabiegi formalne,
które bliskie są estetyce ekspresjonistycznej. Podobnie jak Strindberg, Adamov nie
umie pisać w oderwaniu od osobistych przeżyć (autobiografizm, radiacja ego, rozdwojenie
jaźni). Innymi cechami wspólnymi twórczości obu autorów są: ambiwalencja uczuciowa
postaci, „walka płci” oraz odrzucenie tradycyjnej psychologii. Także pełen werwy
i sprzeczności dialog, jaki obaj pisarze toczą ze swoimi wewnętrznymi upiorami,
pozwala mówić o powinowactwie i kongenialności między nimi. | pl_PL |
